Mama én directeur

Solliciteren op directeur voor Infi Utrecht was zo gezegd, zo gedaan. Na een aantal gesprekken belde Jiska mij op een vrijdagmiddag om te vertellen dat ze voor mij hadden gekozen. Ik weet nog dat ik in de tuin stond en echt super blij was! “Laat het even bezinken” zei Jiska, we bellen maandag wel over je salaris, voorwaarden, en dergelijke.

Plot Twist!

Twee dagen later kregen we weer fantastisch nieuws: ik was zwanger! Martijn en ik waren helemaal in de wolken. Nog een mini-mensje erbij; wat een wonder, en wat een geluk!

Toch voelde ik me ergens ook schuldig. Schuldig richting Infi. Ik had net “ja” gezegd tegen een geweldige baan, terwijl ik nu wist dat ik er dan op korte termijn ook weer even tussenuit moest stappen. Kon ik toch beter bedanken voor deze job? Of er gewoon voor gaan? Lastig…

Op maandag heb ik weer gebeld met Jiska en haar meteen verteld over de (toen nog) kleine bijkomstigheid. Ze reageerde precies zoals ik had verwacht en dat was echt fijn: het was gewoon helemaal okay.

“No worries! Je bent er toch voor de long run!?”

Deze reactie was voor mij een bevestiging van wat ik eigenlijk al wist. Infi is niet alleen een bedrijf met passie voor de techniek, maar ook een bedrijf met liefde voor de mensen. Iets wat voor mij erg belangrijk is, aangezien ik eerst mama ben, en dan pas directeur.

Aan de slag! Met verlof?

Nadat ik alles had afgerond bij bol.com, en even lekker een paar weken vrij ben geweest, ben ik aan de slag gegaan bij Infi. Het voelde als een soort “thuiskomen” en ik heb geen moment spijt gehad van mijn keuze.

De eerste maanden vlogen voorbij en voordat ik het wist was het tijd om met verlof te gaan. Best gek en vervelend ook want ik begon er net weer een beetje in te komen. Ik leerde de mensen een beetje kennen, de cijfers begrijpen, en begon een beeld te krijgen van wat er allemaal speelde. En nu moest ik er alweer uitstappen!? Hoe moest ik dit nou allemaal achterlaten en loslaten?

Gelukkig heb ik een erg fijn management team, waarmee ik natuurlijk vaak gesproken heb over mijn verlof, en over hoe we dit als team gingen opvangen. Wie gaat welke taken op zich nemen? Wat laten we liggen totdat ik weer terug ben van verlof? We waren daar best wel snel uit, het was vrij duidelijk wat belangrijk was en echt overgenomen moest worden door iemand, en wat er kon blijven liggen.

Waar ik me wel druk om maakte was de tijd die mijn teamgenoten hadden. Of eigenlijk het gebrek aan tijd! Ze waren natuurlijk al enorm druk en nu moesten ze ook nog mijn taken overnemen! Daarnaast was ik er niet meer om ze een beetje tegen zichzelf te beschermen, een beetje af te remmen en te challengen. Dat vond ik best wel moeilijk, moet ik zeggen.

Ik heb echt geen moment getwijfeld aan of ze het schip drijvend konden houden, maar wél of ze daarmee niet teveel hooi op hun eigen vork zouden nemen. Wat als ik straks terugkwam en mijn management team omviel omdat ze vier maanden keihard hadden gewerkt om het schip niet te laten zinken?

Ik denk dat ik wel tien keer heb gezegd dat ze me moesten bellen als er iets was, bellen als het teveel werd, bellen als ik iets kon doen. En dat zouden ze natuurlijk (niet) doen.

Mama

In de eerste weken van mijn verlof ben ik hier en daar nog bij een meeting aanwezig geweest en heb ik nog wat dingen afgerond. Al snel was het kerst, en niet veel later begon 2021. Die weken gingen best snel voorbij en aangezien veel mensen lekker vrij waren heb ik zelf ook weinig aan werk gedacht. Eerlijk gezegd was ik ook wel klaar met zwanger zijn, en kon ik niet wachten totdat de kleine meid geboren zou worden…

Op 6 januari was het dan zo ver, één dag voor de deadline, werd onze kleine meid thuis geboren. Alles zat erop en eraan en ze deed het meteen briljant! Haar broers waren meteen helemaal gek op haar, en ook wij zaten (zeker na drie jongens) best wel op een roze wolk.

Ook nu vlogen de eerste weken voorbij. Van voeding naar voeding, en van luier naar luier.

Ik had bewust mail van mijn telefoon gehaald, en heb alleen af en toe wat Slack berichten gelezen. Ik ken mezelf namelijk een beetje: als ik dat allemaal laat binnenkomen op mijn telefoon, dan ben ik zo weer helemaal aan het werk, en niet aan het genieten van mijn kleine meid.

De directeur

Begin februari begon het werk echt wel weer te kriebelen. Via mijn netwerk kwam er een offerte-aanvraag binnen. Ik zag dit direct als een mooie kans om toch vanaf de zijlijn weer stiekem wat werk te doen. Samen met Daniel de gesprekken gedaan en de offerte geschreven. Heerlijk was het: even werken, even andere zingeving. Even mama “uit” en even weer “Patricia zijn”. Als kers op de taart mochten we de opdracht ook nog gaan doen!

Daarna was het nog moeilijker om offline te blijven. Hier en daar moesten er wat dingen getekend worden, en dan ging ik toch even door mijn mail heen, of sprak ik kort met iemand over hoe het allemaal ging. Ik wist dat het mijn valkuil was om “alleen even” een offerte te doen, en dat het dan niet alleen bij die offerte zou blijven. Bovendien: bouwmarkten waren nog dicht, dus ik kon thuis ook niet lekker gaan klussen ofzo. De laatste maand van mijn verlof ging daarmee best snel voorbij, en in april kon ik gelukkig weer lekker aan het werk.

Binnen een dag voelde ik me weer helemaal in mijn element. En binnen een week zat ik er weer helemaal in. Mijn management team is niet omgevallen, maar waren wel bijzonder blij dat ik weer terug was, zodat ze weer wat dingen terug konden geven aan mij. En dan zelf wat gas terug kunnen nemen. Ik ben super trots op ze, en heb veel waardering voor de effort van de afgelopen maanden!

Als ik terugkijk ben ik ook best wel trots op mezelf! Ik heb dan wel tijdens mijn verlof af en toe meegekeken en meegedraaid in een offertetraject, maar ik heb ook heel bewust afstand genomen. Dingen losgelaten, en dus ook laten gaan. En ik heb ook écht genoten van mijn verlof en mijn kleine meisje. Iets wat zij ook verdient: een mama die er even alleen voor haar is.